Juist twee jaar geleden kwam Steve Earle’s tribute voor Guy Clark op de markt, zijn eerbetoon aan zijn held en leermeester, dat de titel "Guy" meekreeg, en dit drie jaar na diens dood en tien jaar na het tribute, "Townes". Townes Van Zandt is in de afgelopen jaren uitgegroeid tot een icoon binnen de Amerikaanse muziekgeschiedenis, desondanks is de stap van Townes naar Guy Clark maar uiterst klein. Wanneer Guy het heeft over Townes dan maakt hij oprecht aanspraak op herinneringen, ze waren tenslotte meer dan twee bevriende collega’s. Guy’s eigen werk is wellicht minder opmerkelijk dan dat van Townes uit diens hoogtijdagen, echter het oeuvre valt niet anders dan te omschrijven als subliem. Na deze eerbetonen aan Townes Van Zandt en Guy Clark kondigde Steve Earle slechts drie maanden na de dood van zijn zoon een album met covers van Justin uit te brengen, als hommage aan zijn zoon,  die op 4 januari van dit jaar 39 zou zijn geworden, echter op 20 augustus 2020 maakte een niet geplande drugsoverdosis  een eind aan het leven van deze Amerikaanse singer-songwriter. Justin werd als kind verlaten door zijn vader, maar nu zovele jaren later overkwam Steve Earle het ergste wat een ouder kan overkomen: een kind verliezen. Iedereen rouwt op zijn eigen manier, en voor Steve maakten die 11 covers  op zijn nieuwste album "J.T. " gewoon deel uit van zijn eigen rouw  proces, een manier om met elkaar te communiceren en de pijn te verwerken. Het "wasn’t cathartic as much as it was therapeutic", vertelde hij aan de New York Times.. "I made the record because I needed to". En voor deze nieuwe opnames bevat de nieuwste incarnatie van Steve's begeleidingsband, The Dukes, met Chris Masterson op gitaar, Eleanor Whitmore op fiddle & vocals, Ricky Ray Jackson op pedal steel, gitaar & dobro, Brad Pemberton op drums & percussie, en Jeff Hill op akoestische & elektrische bas.

"JT" is geen autopsie, maar veel van deze liedjes gaan noodgedwongen over Justin's worsteling met verslaving, hij schreef vaak over zijn eigen demonen, zodat elke dwarsdoorsnede van zijn catalogus donkere worstelingen  blootleggen. "Lord I’m going uptown, to the Harlem River to drown" gaat het in één van zijn beste en meest geliefde liedjes, zowel vader als zoon zingen de tekst met een kalme vastberadenheid die lijkt te groeien met elke blok die ze noordwaarts lopen. Meestal puttend uit het begin van Justin's carrière, nl. uit zijn debuutalbum, "The Good Life" ("Ain't Glad I'm Leaving", "Far Away In Another Town" en "Lone Pine Hill"), covert Steve niet één van de nummers over hem of Justin's moeder, met wie hij  niet lang na zijn geboorte uit elkaar ging. Dat is maar goed ook, want dat zou kunnen afleiden aan het vakmanschap van de liedjes en de directheid van de songs. Niet elk lied zinspeelt op het lot van Justin. Sommige hebben gewoon een goed verhaal te vertellen, zoals "Lone Pine Hill" en "They Killed John Henry" die een liedjesschrijver onthullen met een blijvende interesse in de Amerikaanse geschiedenis en een scherp empathie voor de mensen die het beleefden. Andere nummers hebben een andere kijk op een slecht afgelopen liefde, immense eenzaamheid en een blijvend verlangen naar menselijke verbondenheid. Steve laat zich in "Far Away in Another Town" horen alsof het een Texas Hill Country klassieker is, met dezelfde ernst en eerbied die je iemand zou aanmeten op een oude Hank Williams tune, en hij brengt een bluesy angst over op "Turn My Lights Out".  Het refrein, "I know it's gonna be alright, when I turn out my lights" is één van Justin's pittigste en meest verwoestende teksten. Uit Justin's latere periode viel zijn vaders keuze op "Champagne Corolla" uit 2017 en uit 2019, "The Saint Of Lost Causes" dat de titeltrack was van Justin's achtste en laatste studioalbum, voor velen zijn meesterwerk, de plaat waarop hij als muzikant en componist op gelijke hoogte kwam met zijn vader.

Justin was een songwriter met een beknopt gevoel voor melodie, een zanger met een welsprekende benadering van frasering, en een gitarist met een stijl die op gracieuze wijze traditionele folk combineerde met country blues. Steve daarentegen heeft een stem als een oprit met grind, de stalen bravoure van een punker, en wat lijkt op een rotsvast geloof dat de onvolkomenheden van een liedje juist datgene geeft wat het zo herkenbaar maakt. Als je Steve de liedjes van Justin hoort zingen, hoor je hem veel van die verschillen uitwissen en hun overeenkomsten benadrukken: hun brutale openhartigheid, hun emotionele rauwheid, maar bovenal hun gedeelde overtuiging dat een stevig lied het perfecte wapen was om hun donkerste demonen te verslaan. "I don't know where I'm headed, and I don't care," zingt Steve in één van de vroegere nummers van zijn zoon, "I Don't Care" -dat verscheen op zijn 2007 debuut EP, Yuma- en het klinkt als een sentiment dat elke vader zou verontrusten. "JT" eindigt met het enige originele nummer van Steve , een korte herinnering genaamd "Last Words." Het is de enige keer dat hij specifiek ingaat op de dood van zijn zoon, de enige keer dat hij het zeer reële verlies erkent dat dit album heeft gemotiveerd. Met behulp van hun laatste telefoongesprek, hun laatste woorden aan elkaar waren "I love you" en "I love you, too", waarbij Steve nadenkt over de pijn die zijn zoon voelde en zich afvraagt wat hij zou kunnen hebben gedaan om die pijn op de een of andere manier te verlichten. "I don’t know why you hurt so bad" zingt hij "Just know you did, it makes me sad". De melodie is eenvoudig en vloeiend, en verraadt een immense verwarring en pijn die onder de woorden ligt. Het doet denken aan een van Steve's beste composities, "Goodbye," maar het doet ook denken aan een aantal van Justin's liedjes, alsof de vader heeft geleerd van zijn zoon. Het is een passend afscheid op dit album, dat de wereld,  zowel de man als het talent toont, dat we verloren zijn, en anderzijds om onze troubadour te blijven koesteren, want deze ijzersterke hommage is echt vakwerk! De opbrengsten van deze plaat zullen gedoneerd worden aan een fonds voor Etta St. James Earle, de drie jaar oude dochter van Justin en Jenn Earle.